Lucas Cann, schilderijen en beelden als littekenweefsel

Lucas Cann schildert en beeldhouwd al zo lang hij het zich herinnert. Eén dag verbleef hij als jongeman
op de academie, en dat was genoeg om te weten dat hij vooral zijn eigen weg wou gaan. Technische kennis, maar ook een rijk gevuld leven met her en der littekens, blijvende sporen van minder blije momenten,
zoals bij ieder van ons.

Het werk van Lucas Cann lijkt doordrongen van een zekere zwaarmoedigheid, een rauwe, onontkoombare donkerte. Wat hij droombeelden noemt, zal door de meeste kijkers veeleer aangevoeld worden als flitsen uit een nachtmerrie, de naweeën van een nare koortsdroom. “Er zijn al genoeg blije schilders”, zegt hij zelf, en vooral: er zijn zaken die niet vergeten mogen worden.

Het is diepgeworteld leed dat Cann nog steeds in zijn mentale rugzak meedraagt. Een transformatie en een reiniging die nog steeds aan de gang is. Omdat hij dit, ergens diep vanbinnen, als zijn missie aanvoelt.
Ook al is het voor de toeschouwer geen licht verteerbare materie.

Ontsnappen door blijmoedige schilderijen en beelden te maken, doet Cann niet. “Vrolijkheid werkt bij mij niet als tegengif, tristesse herbergt veel meer diepgang. Cann is voor alles een stielman, die streeft naar de hoogst mogelijke esthetiek. “Ik ben een zeer ongeduldig iemand, maar wat betreft mijn werk heb ik het geduld van een olifant”, aldus Cann.

Genezing vindt hij in zijn werk, een mogelijkheid tot zielenzalving. En toch is het zelden simpelweg plezant. “Mocht het geen geworstel zijn, dan was ik een opdrachtschilder/beeldhouwer. Creëren het mooiste wat er is? Voor mij niet. Daarvoor is het te veel afzien. En maak ik te veel emoties door.” Nooit vrijblijvend, altijd tot op
de bodem, woelend in de humuslaag van ons gemoed, dat is het werk van Lucas Cann.